رفقای شورا، ما چپهای شهر کلن درودهای گرم خود را تقدیم شما میکنیم. بخاطر اینکه:
*شما نیز در زمانی که بسیاری از جریانهای سیاسی در خارج از ایران سبز یا سبز زده شده بودند و گوی سبقت را در آرام کردن مردم از اصلاح طلبان داخلی ربوده بودند، به کلیت این رژیم نه گفتید و کماکان خواهان سرنگونی تمامیت رژیم سرمایهداری جمهوری اسلامی ماندید. *چون شما نیز با وجود داشتن نظرات گوناگون در دفاع از قطب چپ و صدای چپ در مقابل جبهۀ وسیع سرمایهداری پای فشردید و به مبارزۀ هماهنگ نیروها و افراد چپ بهایی شایسته دادید. *چون شما بطور جانبدارانه بر بدیل سوسیالیستی تأکید کردید و اپوزیسیون طرفدار رژیم را در خارج از کشور خنثی کردید.
ما بر همکاری مشترک گرایش چپ در اروپا و آمریکا، با حفظ انتقاداتی که به نظرات یکدیگر داریم، پای میفشاریم و برای فعالیتهای مشترک که با هماهنگی شورایی سامان بگیرد آمادهایم. با آرزوی پیروزی
جمعی از چپهای کلن chapkoeln@googlemail.com http://chapkoeln.blogspot.com/
وجود زندانی سیاسی با رژیمهای دیکتاتوری سرمایهداری در تاریخ معاصر ایران پیوندی ناگسستنی دارد. در کنار روابط استثماری، غارت و تبعیضهای آشکار علیه مردم ایران، ما همواره شاهد غُل و زنجیر، داغ و درفش، دار و شکنجه و بیحرمتی به شأن انسان بوده و هستیم. بساطی که هر روزه و بی وقفه در هر گوشۀ این سرزمین برپاست.
بزرگداشت یاد جانباختگان کشتارهای دهۀ 60 تنها به قصد ثبت رخدادی تاریخی در حافظۀ جمعیمان نیست، بلکه نور افکندن بر زوایایی هنوز پنهان از آنچه که رخ داده است. آشکار ساختن سازوکار رژیمی است که ماهیت خود را بیش از هر کجا در زندان به نمایش میگذارد. زندان در جمهوری اسلامی، مفهوم واقعی مقام و جایگاه انسان را در پندار و کردار این آدمکشها نشان میدهد. ماشین کشتار هنوز متوقف نشده است. زنجیرۀکشتارهای دهۀ 60 با حلقههای فراوانی تا امروز ادامه پیدا کرده است. کهریزک نمادی شده است در کنار اوین؛ و هر دو نشانهای از هزاران سیاهچال گمنام و پنهان در رژیم سیاسی خون و سرمایه. بزرگداشت جانباختگان دهۀ 60 تنها وظیفهای اخلاقی نیست، بلکه جدالی است مربوط به امروز، یعنی جدال بین مدرنیسم و ارتجاع، بین جامعه اجتماعی نوین و جامعه اسلامی، جدال بین اسلام و زن، جدال بین اسلام و آزادی، جدال بین اسلام و دمکراسی و ...
به فراموشی سپردن کشتارهای دهۀ 60 برای اصلاحطلبان به منظور حفظ و پاسداری از ساختار جمهوری اسلامی در ایران ضرورتی امروزی دارد. برای آنان که در پی فروریزی مشروعیت سیاسی رژیم میخواهند از فروپاشی کامل آن جلوگیری کنند و به بازسازیاش بپردازند. برای آنان که میخواهند بر مسئولیت شخصی خود، رفسنجانی، خمینی، خاتمی، موسوی و ... سرپوش بگذارند. به فراموشی سپردن آن کشتارها ضرورتی امروزی دارد همچنین برای احزاب و سازمانهایی که در طول آن سالها، مشاطهگر رژیم بودند، خط میدادند، لو میدادند، مخالفان را ترور سیاسی میکردند و در شکلگیری دستگاه ایدئولوژیک رژیم همدست جانیان بودند.
مقاومت علیه فراموشی مجهز شدن به آگاهی و امید در مبارزۀ جاری است. بزرگداشت یاد انسانهایی که برای آزادی و برابری مبارزه کردند و امروز در میان ما نیستند، جدالی سیاسی است که معنا و اهمیت امروزی دارد. نام جانباختگان، خاک آنها، عکس آنها، استخوانهای آنها و یاد آنها هنوز رسوا کنندۀ اقتدارگرایان قدرتگرا است. رسوا کنندۀ آنهایی است که همواره نگاه به قدرت بالاییها دارند. یاد اعدام شدگان 31 سال اخیر، گرامیداشت انسانهایی است که به خاطر داشتن عقیدهای دیگر قربانی این رژیم شدند. یاد آنها نوشتن و بیان تاریخ از پایین است، تاریخ فرودستان.
تنها با سرنگونی جمهوری اسلامی است که اعدام، شکنجه و زندان سیاسی میتواند پایان بیابد. تنها گرایش اجتماعی چپ است که تضمین کنندۀ آن جامعهای است که در آن از چوبههای دار خبر نباشد. زندانی سیاسی وجود نداشته باشد، تشکلات، اینترنت، موسیقی، رقص و نوع پوشش و... آزاد باشند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی و برابری
جمعی از چپهای کلن
فعالین هسته اقلیت- کلن
جمعی از آنارشیستهای کلن
حزب کمونیست ایران- کلن
