16 آذر نماد خیزش دانشجویی

بار دیگر به استقبال ۱٦ آذر می‏رویم. این‏بار اما در وضعیتی هستیم که بربریت آشکار سرمایه‏داری جمهوری اسلامی برای حل مشکلات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خود و سرکوب کامل مبارزات طبقاتی، هم‏چنین با سنگر پایداری به نام دانشگاه رو در رو می‏باشد. سنگری که درخشش آگاهی‏ دهندۀ آن درتیرگی شب رژیم‏های استبدادی ، خواب را از چشم پاسداران سرمایه ربوده است. از آن زمان که جنبش دانشجویی در مخالفت با رژیم کودتایی شاه به ‏پا خاست، گرایش سوسیالیستی این جنبش همواره در کنار کارگران و تهی‏دستان به مبارزه خود پرداخته است. اگرچه بعد از سرنگونی شاه بخش رادیکال جنبش دانشجویی بطور طبیعی به گروههای متعدد سیاسی پیوست اما از ایجاد تشکل توده ای خود محروم ماند و استقلال خود را از دست داد و گروههای سیاسی به این مهم بی اعتنا بودند. با این همه در مقاطعی بطور خودبخودی وخام این اتحاد شکل گرفت و با مقاومت شجاعانه در برابر ضدانقلاب فرهنگی جمهوری اسلامی، برگ درخشانی از مبارزه علیه حاکمان جدید سرمایه از خود به‏جا گذاشت. در زمان سلطه دوخردادی‏ها بر فضای جامعه و دانشگاه بار دیگر این دانشجویان آزادی‏خواه و سوسیالیست بودند که با برافراشتن پرچم سرخ آزادی و برابری بیهوده بودن راه‏حل‏های بورژوایی را نشان دادند.


رژیم جمهوری اسلامی که یک‏بار تجربه به تعطیلی کشاندن دانشگاه‏ها را پشت سر خود دارد، این‏بار با تعطیل کردن گام به گام دانشگاه‏ها و رشته‏های مختلف علوم انسانی رویای دیرینه خود برای جانشین ساختن حوزه به جای دانشگاه را دنبال می‏کند. رویایی که با وجود ضدیت آشکار آن با علم و پیشرفت، اگر با مقاومت، بازپس گیری مکان‏ها و فضاهای آموزشی و سپس حمله متقابل به ارگان‏های سرکوب، روبرو نگردد، هم‏چنان به راه خود ادامه می‏دهد. با وجود این که رژیم بیش از ۳٠ سال تلاش کرده تا حاکمیت خود را مترادف با آنچه که در ایران بر سر کارگران و زحمت کشان آورده است به‏مثابه انقلاب نشان دهد، اما مردم، هم‏چنین دانشجویان، از وجود کمترین روزنه و شکاف در دستگاه جهنمی سرکوب استفاده کرده و گرایش خود را به اقدام انقلابی علیه بساط سرکوب نشان داده‏اند.

جنبش دانشجویی در شرایطی به استقبال ۱٦ آذر می‏رود که بحران همه جانبه اقتصادی ـ اجتماعی با تبدیل شدن به یک بحران همه جانبه سیاسی و با وجود سرکوب گسترده، گریبان رژیم جمهوری اسلامی را به‏سختی می‏فشارد. درون جامعه و دانشگاه برای برون‏رفت از این بحران‏ها، راه‏کارها و بدیل‏های گوناگونی طرح شده و بر آن پافشاری می‏شود. وجه مشترک همه این رویکردها و بدیل‏ها، بجز بدیل سوسیالیستی، باقی‏ماندن در چارچوب نظام مستبد سرمایه‏داری با وعده اصلاحاتی در نظام سیاسی می‏باشد. تجربه آخرین ۱٦ آذر در سال گذشته نشان داد که دانشجویان به اشکال خودانگیخته و ابتکاری، تا حدودی از این وعده و وعیدها عبور کرده و با خنثی کردن حرکت جریان‏های اصلاح‏طلب به پیشروی خود ادامه دادند. گرایش سوسیالیستی جنبش دانشجویی به پشتوانۀ تجربیات بسیاری که پشت سر خود دارد و با افق تاریخی طبقه کارگر و زحمتکشان پیرامونی جامعه، همواره به نقد گرایشات و راه‏حل‏هایی با افق سرمایه‏دارانه پرداخته است. فرا رفتن از نظم و چارچوب سرمایه تنها در پیوند با اردوی بی‏شمار فروشندگان نیروی کار امکان ‏پذیر است. همبستگی و پیوندی که ضرورت انقلاب سوسیالیستی است. انقلابی که فقط به تغییر رژیم سیاسی محدود نمی‏شود بلکه دگرگون‏سازی بنیان‏های اجتماعیِ لغو کار مزدی و استثمار انسان از انسان، هم‏چنین باز گرداندن اختيار انسان به‏دست خویش را هدف خود قرار می‏دهد. تدارک چنین انقلابی نیازمند خودفعالیتی آگاهانه از جانب تمامی گروهبندی‏های طبقاتی ـ اجتماعی است که تنها با رهایی از نظام سرمایه‏داری به خود رهایی دست می‏یابند.

زنده باد انقلاب

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی

رزمندگی جنبش دانشجویی در گرو گرایش به جنبش کارگری ـ سوسیالیستی است

برقرار باد سوسیالیسم



شورای حمایت از مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران – استکهلم سوئد

جمعی از چپ‏های شهر کلن - آلمان

کمیته فعالین کارگری- سوسیالیستی فرانکفورت - آلمان